Kurban: Allah’a Yakýn Olma Çabasý
Yüce yaratýcýnýn en güzel biçimde yarattýðý, sayýsýz yeteneklerle donattýðý, sonra da mükellef kýldýðý insan,varlýklar arasýndaki mümtaz konumunu, görev ve sorumluluklarýný müdrik oluþuyla varlýðýný anlamlandýrmakta ve bununla yüce yaratýcýya hususî bir yakýnlýk tesis etmekte…Zaten yaratýcý da, bu yakýnlýðýn þuur düzeyinde algýlanmasýný, idrak edilmesini istemekte, insana “þah damarýndan daha yakýn” olduðunu,(Kaf, 16)“nerede olursa olsun, onunla beraber olduðunu” (Hadid, 4) bildirmekte…
Maksat, insanýn bunu algýlamasý ve bu algý çerçevesinde bir hayat-dünya iliþkisi kurmasý… Namaz, oruç,hac, zekât ve bugünlerde iklimini soluduðumuz kurban gibi ibadetler insana bu bilinci yükleyecek ve yükseltecek bir terbiye verme amacý taþýmakta…
Ýbadetler, Müslüman kalma þuurumuzu diri tutan sembollerdir. Çünkü onlar þeklî boyutlarýndan daha derunî bir anlam içermekte… O da bir gönül yüceliði yakalayýp kurbet-iRahman’a kavuþmak… Kurbet-iRahman… Rahman’ýn yakýnlýðý…Bir Müslümanýn bütün ömrü boyunca koþusu onadýr… Her ibadet O’na götürür Müslümaný…Özünde Yarataný tanýma ve yaratýlaný sevme olan yüce dinimiz Ýslam'da, kiþiye Allah'la birliktelik bilinci kazandýran ve müminin zamanýný manen diri yaþamasýný saðlayan bir disiplin var… “Zikrullah”…yani “Allah'ý anmak”… Bir yerde tüm ibadetler
“Zikrullah” içinde mütalâa edilmekte... Zikrullah… Yaratýcýyý her davranýþýmýzýn içinde bilme, hiç unutmama, her daim O’nu anma, her nefes alýþýmýzda ve veriþimizde O'nun bir kudret niþanesinin olduðu bilincine sahip olma…
Kurban da öyle…
Kurban, esasen inanan insanýn var oluþunu neyle ve nasýl anlamlandýrdýðýný sembolik bir yolla Allah’a arz etmesi…
Kurban, yaratýcýya yakýnlaþma, O’na kul olmanýn þu-uruna erme….kurbaný… yani O’na yakýn olma zamaný. Allah’ýn emrine boyun eðiþ… Kulluk bilincini tazeleyiþ…
Kurban, mukarrebundan olma çabasý… yani takvaya eriþme arzusu içinde yüce yaratýcýya yaklaþanlar arasýna girebilme gayreti…
Kurban, kurbiyyet… Gönülden baðlýlýk… yakýnlýk sevdasý.. Yakýnlýkta takva… Takvada teslimiyet… Kurban, takvaya; takva da Allah’a ulaþtýrýr. Nitekim Yüce Rabbimiz hac kurbanlarýndan söz ederken kurbanlarýn, aslýnda Allah’ý yüceltme ve O’na þükretme vesilesi olduðunu belirttikten sonra þöyle buyurur:
“(O kurbanlarýn) ne etleri, ne de kanlarý Allah'a ula-þacaktýr. Fakat O'na sizin takvanýz ulaþacaktýr.” (Hac,36-7)“…Öyleyse
kurbanlarýnýzla arýndýrýn nefislerinizi!”(Tirmizî, “Edahi”, 1)
Demek ki etin ve kanýn ötesinde bir þey var kurbanda... Etler ve kanlar deðil “Allah'a yönelik derin saygý ve ona olan baðlýlýk” idraki gidiyor yüceliklere…
Nitekim Allah Rasulü'nün namazla, oruçla ilgili uyarýlarý, o, ruhî derinliði kaybolmuþ bir namazýn zahmetten ve yorgunluktan, (Beyhaki, Þu'abu-l-Ýman, IV, 275),ayný nitelikteki bir orucun ise aç kalmaktan ibaret olduðunu (Ýbn Mâce, Sýyam, 21)bildirmiyor mu?
Buradan yola çýkýnca dünyalýklarýndan sýyrýlýp bembeyaz ihramlar içinde olduðu Arafat'tan, Rabbin huzurunda derin bir arýnma duygusu ile dönemeyen insanýn, yorucu bir seyahat yaptýðýna kail olmamak mümkün mü?
Kur’an-ý Kerim’de: “O gün ne mal fayda verir ne oðullar!,”Allah’a arýnmýþ bir kalp ile gelen baþka.” buyuruluyor... (Þuara, 88-89)
O gün, yani büyük muhasebe günü... mahþer aydýnlýðýnda aranan þey, tertemiz, arý- duru, Allah'a baðlanmýþ bir kalp olacak...
Kurbanlarla, haclarla, namazlarla, hülâsa ibadetlerle insan, iþte o kalbî kývamý yakalamaya çalýþmakta…
Þair Fuzulî þöyle der:
“Yýlda bir kurban keserler halk–ý âlem ýyd içün Ben senin sâat–be–sâat dem–be–dem kurbânýnam
”Her an ve her saat Hak yolunda kurban olmak…
Nefsi kurban etmek, benlikten arýnmak… Nefes baþýna bin defa kurban olurcasýna yakýnlaþmak…
Kurbanla yakýnlaþmak… Kurban, bizi yoktan var eden, bin bir çeþit nimete gark eden, rahmeti, bilgisi, gücü her zerreyi kuþatan,Allah’a yakýnlaþtýran yüce bir ibadet…
Ýbadet, Allah'a kulluk anlamýna gelir. Bütün ibadetler, derin bir “Hakka baðlýlýk” þuuru ile yapýlmalý.Kurban huþuu, güzelliði ve sevgisi içinde kesilmeli.
Kurban…yakýnlaþma, yakýn olma… Bir ismi karîbolan, yakýnlaþtýran, yakýn kýlan, yakýnlýða çaðýran, Allah’a yakýnlaþma… Ve O’nun verdiklerini yine O’nun yarattýklarý ile gönülden paylaþma… Bu yönü ile de yeni yakýnlýklar kurma… Kuyruðundan yada boynundan boynuzundan tutup sürükleyerek kendilerine eziyet edilen hayvancýklarý kesmekten, çevreyi kirletmekten öte bir manevî atmosfer var bu iþte. Kesilmek için boynunu besmeleye uzatan kurbanlýk koç mu hayýrlý, yoksa ona olanca öfkesiyle abanan veya býçaðý niçin çaldýðýna dair en küçük bilinç kýrýntýsý taþýmayan “insan” mý? Yakýnlýk ararken doðu ile batý kadar uzak mesafelere düþülmez mi? Bütün bunlarý derinden hissetmek gerek…
Kurban… Hz. Ýbrahim ve Hz. Ýsmail'in baba oðul sevgisi ile Hakk’a baðlýlýk duygularýnýn harman olduðu engin dünyayý yaþama.. . Bunu hissederek kurbaný kesme… Öfke ile deðil sevgiyle yaklaþma, kurbanlýkla boðuþma yerine onu kutlu bir armaðan gibi uðurlama, belki de kurbanlýða saygý duyma… Yaratýlana þefkat ve merhamet, temizlik, insana saygý,çevrenin korunmasý, israftan kaçýnma bütün bu temel duyarlýlýklara riayet…
Kurban... Ýsmail olana sabýr ve teslimiyet, Ýbrahim olana azim ve niyet...
Kurban, “Bismillahi Allahü ekber” derken Ýbrahim olmak… onun ve oðlu Hz. Ýsmail’in Yüce Allah’ýn buyruðuna itaat konusunda verdikleri baþarýlý imtihaný yâd etmek…
Sonra da dua etmek: “Þüphesiz benim namazým da,diðer ibadetlerim de, yaþamam da, ölümüm de âlemlerin Rabbi Allah içindir.” (En’am, 162)
Kurban, bir bayram ayný zamanda. Sevinçleri büyütme mevsimi...
Önce kendi gönüllerimizi bir sevinç yumaðý haline getirip sonra anne – babamýzýn gönüllerini alýp, çocuklarýmýzý, þefkat ve merhamete muhtaç öksüz ve yetimleri, yoksul ve kimsesizleri, hasta yataðýnda ziyaretçi bekleyenleri sevindireceðimiz, insanî duyarlýlýklarý ve yardýmlaþmayý öne çýkararak bütün insanlýðýn gözlerine sevinç taþýyacaðýmýz müstesna zaman dilimi…
Kurban, Hz. Ýbrahim ve Hz. Ýsmail örneðinde olduðu gibi ilâhî emirlere kayýtsýz teslimiyet göstergesi,hak yolunda fedakârlýðýn bir niþanesi, Allah’ýn bize lütfettiklerinden onun hoþnutluðu için verebilmenin hâl ile ifadesi.
Hz. Âiþe validemiz þöyle anlatýyor:
Bir koyun kesilmiþti… Efendimiz sordu: Ne kadarý daðýtýldý, geriye ne kaldý? - “Sadece bir kürek kemiði kaldý.” cevabýný aldý. Kürek kemiði dýþýnda hepsi daðýtýlmýþtý… Bunun üzerine o þöyle buyurdu:
“(Desene ya Aiþe) bir kürek kemiði hariç, hepsi duruyor!” (Tirmizî, “Sýfatü’l-Kýyâme”, 35)
Öyle ise düþünelim, gerçekten kurbanlarýmýzýn ne kadarý bizim…
Kurbanlarýmýz Rabbimiz’e yakýnlýða, O’nun bize þahdamarýmýzdan yakýn olduðunu idrak etmemize vesile olsun…
Gurbeti kurbete
Firkati vuslata döndüren Allah’ým!
Bir yakýnlýk ver bize;
Bir sürur ver gönlümüze
……………………...
Kurban bizi alsýn ve götürsün bir yakýnlýk diyarýna...
Ey yakýnlýðýna muhtaç olduðumuz!...
Yoluna kurban olduðumuz…
Yakýnlýðýný ver bize…
Lebbeyk Allah’ým…
Lebbeyk..
Kurbanýmýzý kabul, dualarýmýzý makbul eyle…
|
