Sahte ilahlarýn manyetik alanýna girmeden, putlarýn kapsam alanýnda gezinmeden, taðutlarýn çekim gücü karþýsýnda savrulmadan, þeytani odaklarýn tehdit ve baskýlarý karþýsýnda yol ve yön deðiþimine gitmeden âlemlerin Rabbinin iþaret ettiði çizgide sebat etmektir…
Tevhid, yaþamýn anlam ve amacýdýr… Tevhidden kopuþ anlamsýzlýðýn ve hiçliðin girdabýnda helake düþmektir.
Tevhidle tashih edilmeyen hayatlar merduttur…
Tevhid, “Allah’ý birlemektir” dedik, fakat bu sadece “Allah’tan baþka ilah yoktur.” sözünden ibaret deðildir. Zira tevhidin hayata yansýyan, insaný kuþatan açýlýmý, kapsamý, müdahalesi söz konusudur. Allah’tan baþka ilah kabul etmeyen insan, büyük bir inanç sistemini, imana dayalý yaþam modelini kabul ettiðini ilan, ikrar ve tasdik ediyor. Buna dair bir sözleþmeyi imzalamýþ oluyor…
Tevhid bilincinin kökleri, ruhlar âleminde gerçekleþen ahd-ü misaka dayanýyor.
Tevhid bir bütündür. Tecezzi kabul etmez. Bu bütünlük içinde kabul edilmedikçe iman gerçekleþmez…
Gönderilen tüm peygamberlerin ortak inancý, ortak söylemi, ortak eylemi tevhid idi… Ancak çoðunlukla sorun, Allah’ý kabul ya da red meselesi deðil, Allah’ý gereði gibi idrak ve iman konusu idi…
Ýnsanlýk tarihi boyunca insanlýðýn en ciddi sapkýnlýk ve þaþkýnlýk alaný þirk konusu olmuþtur. Allah’a inananlar bile çoðu zaman “Nasýl bir Allah?” tasavvurunda netleþmediler… Allah inancýný doðru okumadýlar. Kabul ettikleri Allah’ýn gücü, alaný, yetkisi sýfatlarý nedir, bilemediler, ya da bilmek istemediler… Veyahut iþlerine gelmedi… Zamanla Allah ile aralarýna mesafe koydular… Kendileri Allah’a alan belirlemeye kalkýþtýlar… Kimi zaman “vicdan”lara ittiler… Gün oldu “mabet”lerle sýnýrladýlar… Çoðunlukla “kozmik” âleme sürdüler…
Kültürel bir “kabul”e indirgediler… Zaman zaman felsefik tartýþmalarýn “gündemi” olarak kullandýlar…
Merkeze kendilerini aldýlar, Allah’ý çevrede tuttular… Bunu da O’nu yüceltmek adýna yaptýlar… Böylelikle sürekli Allah’ýn yetkilerini gasp ederek kendilerine yeni alanlar açtýlar… Bunlarý yaparken kendilerince temellendirmeyi de unutmadýlar… Bazen “rasyonellik” adýna, kimi zaman “bilimsellik” söylemi ile, çoðu zaman “atalar yolu” iddiasý ile, zaman zaman “insanlýðýn ortak tecrübesi” olarak, yer yer “geleneðe” yaslanarak pazarlama yoluna gittiler…
Allah’ýn iradesi ve hükümleri dýþýnda kalan yaþam tarzlarý, ahlak ölçüleri, hukuk normlarý, siyasi ilkeleri belirlemek, benimsemek ve baðlanmak Allah’tan baþkasýna teveccüh, tevessül ve tenezzül etmektir… Yani þirk ile iþtigal etmektir…
Ýlke, esas, deðer, doðru, gerçek tevhide istinad ediyorsa anlamlýdýr ve geçerlidir… Ahlakýn, adaletin, hukukun, özgürlüðün, insan haklarýnýn, sivil insiyatifin, siyasi erkin menþei, mebdei, menbaý tevhidse sahihtir… O zaman sahiplenebiliriz… Çünkü tevhid kullara, kurumlara, kurullara, kanunlara, kamuoyuna kulluðu sonlandýrýyor. Vahid’ül-Kahhar olan Allah’a çaðrýyor… Adetler, alýþkanlýklar, arzular, algýlar, tutkular, gelenekler… Tevhidle her þey yeniden olmasý gereken zemine çekiliyor… Tapýnma, tavýr, tutum, talep, tercih, tepki, tevhid eksenli bir tashihe tabi tutuluyor…
Tüm hesaplamalarda Allah’ý hesaba katma mecburiyeti var… Hiçbir iþte “Allah’ý bu iþe karýþtýrma” deme hakký verilmiyor…
Çünkü Vekil O… Kefil O… Veli O… Rabb O…
Ýþte kurulu düzenleri, hakim kültürleri, egemen otoriteleri, þer odaklarý sorgulayan, sarsan tevhid inancýdýr…
Tarih boyunca müþrikleri çýldýrtan, istikbarý kudurtan tevhidin sýrrý neydi? Kulun Allah’a dayanmasý ve O’nun istediði doðrultu da davranmasýdýr…
Dik duruþun menbaý tevhiddir… Varoluþun mayasý tevhiddir…
Tevhid hayatýn tamamýný Allah’a tahsis etmektir… Allah’tan baþkasýnýn tasarrufuna, tahakkümüne izin vermemektir… “Allah’tan ayrý hiçbir aným, hiçbir alaným, hiçbir amacým olamaz” demektir…
Allah’ýn yanýna yedek ilahlar, ek mabutlar, ilave rabler, yarý insan – yarý tanrý aracýlar verilmesine müsaade etmemektir… Çünkü O’nun varlýðý hiç kimseye baðýmlý, ilintili ve izinli deðildir…
Rýzkýn, ecelin, þifanýn, faydanýn, zararýn Fail-i Mutlak’ý kuþkusuz Allah’týr… Yaratan da O, yöneten de O…
Yapay, sanal tanrýlar, tanrýçalar, monarklar, totemler, tabular, anýtlar, sunaklar, heykeller, temsiller, sanemler hepsi sonradan uydurulmuþ, hiç bir geçerliliði olmayan isimlerdir… Ancak görünen putlar birer formdur, sadece zarftýr. Onlarýn içindeki, gerisindeki mazrufa, maksada bakmak lazým… Onlarýn arkasýna gizlenen güçleri fark etmek gerekir..
Azerler, Samiriler, Firavunlar bu gün de sahnede… Çaðdaþ buzaðýlar piyasayý tutmuþ durumda… Dünya adeta bir put galerisi, þirk arenasý… Sanat, siyaset ve spor dünyasýnda sahte ilah ve ilahelerden geçilmiyor…
Rableþtirilen “ruhani”ler, ilahlaþtýrýlan “siyasi”ler, kutsanan “aydýn”lar uluhiyetin paylaþýmýnda aktif rol alýyorlar… Aziz, ermiþ, veli, mürþid, þeyh, lider tevhidi bilinçle doðru konumlandýrýlmadýðý zaman insanlarýn ayaðý kayýyor, akide zedeleniyor…
Menkibevi, ananevi, milli, tarihi, beþeri algýlar tevhidi bilincin önüne geçiyor…
Statükocu, saðcý, vatancý, ulusçu, toprakçý, ýrkçý inanýþlar tevhidi bilincin sosyalleþmesinin önünde en ciddi engeller olarak duruyor…
Cahili kimlikler, renkler ve kirlilikler bulanýk ve eklektik bir anlayýþý sürekli besliyor… Ýslam; dünya görüþü olmayan, vicdanlara hasredilen, bazý ibadet ritüelleri ile yetinen ya da bunlarla sýnýrlanan bir zemine çekilmek isteniyor… Böylece Ýslam’ý ulusal kimliðin tamamlayýcýsý veya meþrulaþtýrýcýsý bir alt unsura indirgemek hesabýndalar…
Beþeri sistemlerin kontrol dýþý bir Ýslam’a tahammülleri yok, zaten onlardan bu beklenemez de… Onlarýn amacý; kayýt altýna alýnan, sýnýrlanan, budanan ve zamanla sýfýrlanan bir Ýslam’dýr…
Ýslam’ýn disiplinine tabi olmasý gereken beþer, gücü arkasýna aldýktan sonra Ýslam’ý terbiye etmeye kalkýþtý…
Allah’ýn iradesi ve emri çerçevesinde yaþamasý gereken insan, canýnýn istediði gibi yaþamakta itikadi bir beis görmez oldu…
Ýþte Liberalizmin insaný çektiði kaygan zemin ve Modernizmin ortaya çýkardýðý kaypak insan budur…
Bu þartlarda þu gerçeði görmek durumundayýz; Ýslam ümmetinin kollektif irade olarak tevhid bilincini ve hakikatin þahitliðini gereði gibi taþýyamadýðýný söyleyebiliriz… Bir bilinç kýrýlmasý ve yön yitimi yaþanýyor. Sömürülmeye hazýr bir ruh halinden kurtulamadýðý için tevhidi duruþunu sunmakta ve sürdürmekte zorlanýyor…
Örtülü bir “sekülerleþme” tevhidi temelleri aþýndýrýyor… Gizli bir “liberalleþme” tevhid mücadelesini sulandýrýyor… Modern, müreffeh ve müsrif bir hayatýn cazibesi insanýmýzýn baþýný döndürüyor…
Belki de öncelikle, derinlerdeki bu zemin kaybýna çözüm bulmak gerekiyor…
Çözüm mü?
Vahiyle zihnin yeniden inþasý…
Vahyin þahitliðini cesaretle üstlenmek…
Tevhidi ilkeleri sosyalleþtirmek…
Vahyi, eksene alan bir yapýlanma ve mücadele…
Bu süreç bizi muvahhid, muttaki, mücahid bir toplumun inþasýna taþýyacaktýr…
Üst kimlik, tevhid bilinci olunca bu sorumluluðun altýndan kalkabiliriz…
Evet, tevhidi bilinçlenme, toplumsal sorumluluk demektir…
Tevhidi bilinçlenme sürecinde temel parametrelerimiz ise þunlardýr :
Siyasette hüküm Allah’ýndýr… Allah’ýn karýþtýrýlmadýðý bir siyaset zulümdür ve o siyaset ahlak dýþýdýr…
“Hüküm ancak Allah’ýndýr.” (Yusuf – 40)
Ekonomide mülk Allah’ýndýr… Allah’ýn karýþtýrýlmadýðý ekonomi batýldýr ve ahlak dýþýdýr…
“De ki : Ey mülkün sahibi olan Allah’ým! Sen dilediðine mülkü verirsin ve dilediðinden mülkü alýrsýn…” (Al-i Ýmran – 26)
Kültürde söz Allah’ýndýr… Allah’ýn karýþtýrýlmadýðý kültür ve uygarlýk münker ve þerden baþka bir þey deðildir…
“Allah’ýn kelimesi (sözü) ise en üstün olandýr.” (Tevbe – 40)
Sözün, özü ve özeti tevhiddir…
Tevhid, Allah’ý birlemektir…
Vahdet ise Allah’ý birleyenlerin birlikte yürümeleridir…
