Kur’an’ý sevmeyen öðrenci Kur’an’dan söz ederken “Kur’an-ý Kerim” diye yazmaz. Burada kesin bir yanlýþlýk var. Kanaatimce sevilemeyen Kur’an-ý Kerim deðil, sana Kur’an dersi verirken sert, katý, acýmasýz ve anlayýþsýz davranan hoca olmalýdýr. Matematik dersini sevmeyen bir öðrenci, hoca deðiþtiðinde Matematik dersini daha çok seviyorsa; Ýngilizce’yi hiç sevmeyen bir öðrenci, hoca deðiþtiðinde Ýngilizce dersini daha çok seviyorsa; Kur’an-ý Kerim’i sevmiyorum diyen öðrenci için “Bu öðrencinin hocasý ona Kur’an’ý sevdirememiþ” denilmelidir.
Öðrencilerimize Kur’an’ý öðretmek kadar, Kur’an sevgisi öðretilmelidir. Sevilmeyen Kur’an’ýn ezberletilmesi çok anlamlý deðildir. Önce Kur’an sevdirilmelidir. Kur’an tilâveti ile birlikte; Kur’an ahlaký, Kur’an medeniyeti, Kur’an’ýn rahmet anlayýþý öðretilmelidir. Kýsaca: Þu nebevî tavsiye deðiþmez ilkemiz olmalýdýr:
“Kolaylaþtýrýnýz, Zorlaþtýrmayýnýz. Müjdeleyiniz, Nefret ettirmeyiniz.” ( Buharî: Ýlim 11; Müslim: Cihad 5.

Gençleri Ya Güzellikle Tutmalý Ya Da Güzellikle Salývermeliyiz
Okulda, kursta, çevremizde problemli gençlere karþý gönülden paylaþým, samimî yaklaþým, dayanýþma ve yardýmlaþma tavsiye edilmektedir. Son çare olarak “Ya Ýyilikle tutmalý ya da güzellikle salývermeliyiz.”
Ailede boþanma kaçýnýlmaz ise, eþler arasýnda aðýr geçimsizlik yaþanýyorsa, iki taraf birbirine kesinlikle tahammül edemeyecek bir duruma gelmiþlerse son tavsiye nedir? Âyette dile getirildiði gibi son tavsiye: “Ya iyilikle tutmak ya da güzellikle salývermektir”. (Bakara: 229) Boþanýrken, ayrýlýrken bile tatlý bir þekilde ayrýlma tavsiye edilmektedir.
Problemli olup çevreye zarar vereceði tesbit edilen ve mutlaka çevre deðiþikliðine muhtaç olan genç için bütün kapýlar kapatýlmamalý, mutlaka açýk bir kapý býrakýlmalý, gönderilmesi mutlaka gerekli ise güzellikle gönderilmelidir.

Gençleri Gözümüz Gibi Görmeliyiz
Gençler, bizim gözbebeðimizdir. Onlara gözümüz gibi bakacak, gözümüz gibi deðer vereceðiz. Yanlýþ yapsalar bile onlarý dýþlamayacak, onlarýn problemleri varsa birlikte çözüm arayacaðýz. Rivayete göre Nasreddin Hoca’ya biri:
-Gözüm aðrýyor. Ne tavsiye ediyorsunuz? demiþti. Hoca:
-Benim diþim aðrýmýþtý, çektirdim. Sen de çektir, der. Adam:
-Hoca, Diþ çekilir ama göz çektirilmez, der.
Evet, gençler bizim diþimiz deðil, gözümüzdür. Gözümüz mikrop kapsa bile çekemeyiz, çektiremeyiz. Gözümüz gibi sevdiðimiz gençler yanlýþ yapsalar da içimizden çekip atamayýz. Toplumun dýþýna atamayýz. Onlarýn tedavisine çalýþýrýz. Onlarý kötü arkadaþla, kötü çevre ile baþ baþa býrakamayýz. Biz gençliðe sevdalýyýz, biz gençliðe hizmet etmeye sevdalýyýz...

Gençlerin Tertemiz Bir Gönle Sahip Olduklarýný Unutmamalýyýz
Genç adam, henüz amel defteri yeni yeni birikmeye baþlayan, tertemiz bir gönül sahibi, önünde ümitler, beklentiler, emeller bulunan kimsedir. Genç enerjik, dinamik ve heyecanlýdýr ama potansiyel günahkâr deðildir. Ön yargýlarla lekeleyerek, gençleri potansiyel günahkâr görmek, günümüzün en büyük yanlýþlýklarýndandýr. Tarih boyunca gerçek ilim adamlarý gençlere sevgi ve þefkatle yaklaþmýþlardýr:
Ýmam Gazali diyor ki: “Evladým! Senden gencini gördüðün vakit ‘Bunun günahý benden az’; senden yaþlýsýný gördüðün vakit ‘Bunun sevabý benden çok, bilmediðim taraflarý ile benden faziletlidir’ düþüncesi ile onlara bak!”
Fatih medreselerinde genç öðrenciyi imamlýða geçiren aksakallý hocaya öðrencisi:
- Aman hocam! Ben nasýl olur da sizin önünüze geçip namaz kýldýrýrým? dediðinde,
- Evladým, senin amel defterin benimkinden daha temizdir, diyordu.
Evet, genç adamýn amel defteri bizden daha temiz, gönlü daha hassas, dualarý daha ihlâslýdýr. Genç adama bu gözle bakýlmalý, bu anlayýþla kucaklanmalýdýr.
Yanlýþ yollara düþen gençler de yok deðildir. Ancak yanlýþ yola düþen genç ne kadar sorumlu ise, onun bu yola düþmesine zemin hazýrlayan ya da ilgisizlikle ve vurdumduymazlýkla onu ihmal eden aile halký, eðitimciler, medya ve yöneticiler de o kadar sorumludur.

Gözyaþý ve Gönül Duyarlýlýðýný Kazandýrmalýyýz
Hindistanlý deðerli ilim ve gönül adamý, Arap Dili ve Edebiyatý üstadý, Ýngiliz Dili ve Edebiyatý Profesörü merhum Ebu’l-Hasan en-Nedvi þöyle diyordu: “Modern eðitim, gençliðe iki þeyi öðretemedi: Gözyaþý ve gönül duyarlýlýðý (huþû).”
Günümüzde modern eðitimde genel olarak Allah için gözyaþý dökme ve Allah için gönül duyarlýlýðý öðretilmemektedir. Modern eðitimin böyle bir amacý da bulunmamaktadýr. Gençliðe yaþý ve dönemine uygun duygulu, duyarlý, heyecanlý ve hassas bir eðitim programý verilmelidir. Eðitimdeki gönül duyarlýlýðý eksikliði “Manevî Motivasyon” dersleriyle mutlaka telâfi edilmelidir.
Modern hayatýn ve modern teknolojinin günümüz insanýna kazandýrdýðý imkân ve kolaylýklar malûmdur. Ancak manevî, ruhanî, sosyal ve kültürel açýdan insan giderek yozlaþmakta, manevî, ahlakî ve insanî deðerlere karþý yabancýlýk yaþamaktadýr. Günümüzde Allah için gözyaþý ve gönül duyarlýlýðý konusunda cimrilik yaþanmaktadýr.
“Yaþarmayan gözden, ürpermeyen gönülden, faydasýz ilimden Sana sýðýnýrým” (Müslim: Zikr 73; Ebu Davud: Vitr 23; Tirmizî: Deavât 68; Nesaî: Ýstiâze 2; Ýbn Mace: Mukaddime 23.) buyuran Efendimiz (s.a.v), yaþaran gözlere, duyarlý gönüllere sahip olmamýz gereðine iþaret etmektedir.

Son Nefese Kadar Gençliðin Eðitimine Önem Vermeliyiz
Günümüzde yaþayan tanýnmýþ deðerli ilim ve gönül erbabýndan, elli yýldýr Fatih Caminde Ýslamî Ýlimler dersleri veren muhterem M. Emin Saraç hocamýz anlatmýþtý:
Ýstanbul’a ilk geldiðim yýllardý. Hocam Ahýskalý Ali Haydar Efendi’den ders alýyordum. Yaþý doksaný geçmiþti. Bir gün bana:
-Hafýz Emin! Gördüðün gibi çok yaþlandým. Gücüm takatim kalmadý. Sesim soluðum çýkmýyor. Artýk ders veremeyeceðim, dedi. Ben de mecburen:
-Peki, dedim. Fatih’te Üçbaþ Camii yanýndaki medresedeki odama öndüm. Ertesi sabah odamýn penceresi çalýndý. Baktým, hocam gibi çok yaþlý hanýmý Ýsmailaða’daki Ýsmet Efendi Tekkesi’nden Üçbaþ Camiine kadar gelmiþ, pencereye vuruyordu. Bana:
-Hafýz Emin oðlum! Hoca efendi seni çaðýrýyor, dedi. Koþarak gittim. Hocam bana:
-Hafýz Emin! Dersi býraktýðým için dün akþam uyuyamadým. Bu nefes bende varken ben nasýl ders vermeyi reddedebilirim? diye düþündüm. Sen yine gel, derse devam edelim, dedi.
Gençliðe ilim ve irfan vermenin yaþý yoktu. Bunun emekliliði olmazdý. Son nefese kadar ilim yolunda yürümemiz tavsiye edilmiþti. Gençliðin eðitimi bir meslek deðil, bir manevî bir görev olarak kabul edilmiþti.

[email protected]