Araþtýrmalar, bir kiþinin karakterinin 2/3’ lük kýsmýnýn, 2-6 yaþlarý arasýnda teþekkül ettiðini söyler. Demek oluyor ki, çocuðun karakterinin önemli bir kýsmý, ailesi içinde geçirdiði dönem içinde oluþmaktadýr. Bu nedenle, ailenin saðlýklý bir psikolojik ve biyolojik ortama sahip olmasý gerekir ki, saðlýklý bir sosyalleþme süreci saðlanabilsin. Ailenin böylesi önemli bir görevi icra edebilmesi için öncelikle eþlerin yekdiðeriyle saðlýklý iletiþim kurabilen fertler olmasý gerekir. Diyebiliriz ki, iletiþim kurulmasýnda en önemli faktörlerden biri de sevgidir, muhabbettir. Acaba, eþler olarak birbirimizi sevmeye ne kadar muktediriz? Sevmek, sevilmek elimizde olan bir þey midir? Meselenin iki yönü var. Birincisi, Cenab-ý Hakk’ýn küllî kudretinin, her þeyde olduðu gibi sevgi konusunda da cereyan etmesidir. Bu baðlamda diyebiliriz ki, Allah Teâlâ dilemezse ve izin vermezse sevmeye de muktedir olamayýz.

      Dolayýsýyla, hiç kimse sevgisinin sýnýrsýzlýðýndan, sonsuzluðundan, eþsizliðinden ve büyüklüðünden söz edemez etmemeli de… Zira kullarýn kalplerine, eþlerin gönüllerine; sevgiyi, aþký, muhabbeti yerleþtiren sadece Cenab-ý Hakk’dýr. Bunun sebebi de ayette þöyle açýklanýr: “…birbirinizle huzur ve sükun bulasýnýz diye…” (er-Rûm, 30/21) Ayet bize þunu gösteriyor ki, birbirine yabancý, iki farklý karaktere sahip iki ayrý cinsi, ayný duyguyu tadabilen ve yaþayabilen insanlar haline getiren, kýsacasý birbirini sevebilmelerine imkan bahþeden yalnýz Allah Teâlâ’dýr.

      Ayetin tamamýný ele aldýðýmýzda bunu açýk bir þekilde görebiliyoruz. “O’nun varlýðýnýn belgelerinden biri de sizi eþler olarak yaratmasý ve aranýza meveddet ve rahmeti yerleþtirmesidir. Birbirinizle huzur ve sükun bulasýnýz diye. Andolsun ki düþünen bir toplum için bunda büyük ibretler vardýr.” O halde diyebiliriz ki, biz ancak Allah Teâla’nýn bize lûtfettiði sevgiyle seviyor, aþk (meveddet) denilen bu duyguyu O’nun ihsanýyla yaþýyoruz. Bizden bunu esirgediði zaman da sudan çýkmýþ balýða dönüyoruz. Birbirimize yabancýlaþýyor ve birbirimizden uzaklaþýyoruz. Ýliþkilerimiz resmi çerçevede yürütülen iliþkilere dönüveriyor. Artýk evlilik gemisi isteksiz bir kaptan ve kaptan yardýmcýsý tarafýndan yürütülmeye çalýþýlýyor. Nereye kadar? Sevmeye ve sevilmeye ne kadar muktedir olduðumuzu, baþka bir ifadeyle, bu konuda ne kadar aciz olduðumuzu bir baþka açýdan de ele alabiliriz. Örneðimiz boþanma davasý açan genç evliler… Þundan emin olabilirsiniz ki, sözü edilen bu çiftlerden önemli bir kýsmý, evlenmeden önceki zaman diliminde birbirine “deli gibi aþýk” birbirini “çýlgýnca” seven kimselerdi. Sevgilerinin yüceliðine, büyüklüðüne dair birbirlerinden uzun nutuklar dinlemiþlerdi. Kim bilir belki delikanlý, “senin için daðlarý bile delerim” demiþ, “çið tavuk bile yiyeceðine dair” sözler vermiþtir. Kim bilir, belki genç kýz da, müstakbel eþine, “kuru ekmeðe razý olacaðýný” söylemiþtir. Ne çare ki, evlendikten sonra, az piþmiþ bir tavuðu, “bu tavuk piþmemiþ, ben bunu yemem!” diyerek elinin tersiyle iten genç erkeðe, genç kadýnýn verdiði karþýlýklar, o evliliðin son bulmasýnda rol oynayabilmiþtir. Evet, bu basit örneðimizin pek çok varyasyonuna rastlayabilirisiniz hayatýnýzda… Asýl bu tür olaylardan çýkarýlabilecek dersin ne olduðuna gelelim. Dikkat edilirse, genç çiftler hep, “Senin için…/ Senin uðruna…” diye baþlamaktadýrlar sözlerine ve vaadlerine… Ýþte burada temel problem, fani bir kulun, yine fani bir kula bel baðlamasý ve her þey gibi fani olacak sevgisinin, her þeye yeteceðini düþünmesidir.

     Pekiyi, bu sorunu nasýl aþacaðýz? Hangi yolla aþabiliriz? Gelin Kur’an’a kulak verelim: “O müminler ki þöyle dua ederler: Ey Rabbimiz! Bize eþlerimizi ve çocuklarýmýzý “göz aydýnlýðý/gönül ferahlýðý” olacak kimseler kýl.” (Furkan, 25/74) Dikkat edilirse burada mümin, eþi ve çocuðunun “gözlere aydýnlýk/gönüllere ferahlýk” kýlýnmasýný Allah’tan dilemektedir. Allah, eþimizi ve evladýmýzý bize sevimli ve sevgili kýlmazsa kim kimi sevebilir ki? Netice olarak þunu söyleyebiliriz ki, “el-Vedûd” ismin sahibi olan Allah Teâlâ, kullarýný çok seven ve kullarýný da birbirine sevdirendir. Her þeye kadir olan Allah, sevgiyi vermeye de esirmeye de muktedirdir. Bu þuurla, eþler, birbirlerini Allah için sevmeye çalýþmalý ve böylesi bir sevginin, bu dünyaya yettiði gibi, âhiret hayatýndaki cennet arkadaþlýðýna da kapý açacaðýný unutmamalýdýrlar. Gelelim meselenin ikinci yönüne… Allah Teâlâ’nýn bize bahþettiði akýl ile ayný zamanda sorumluluk da yüklenmiþtir biz insanlara… Evlilik anlaþmasý ile eþler, ayný zamanda bir sorumluluðun da altýna girmektedirler. Çünkü nikah bir akittir, bir andlaþmadýr. Bu andlaþmanýn muhtevasýnda, eþlerin birbirinin kiþilik haklarýna riayet edeceklerine dair bir “söz verme” mevzubahistir. Ýþte kiþilik haklarýna riayet edilmediði zaman, zayi edilen “hak”, diðer bir ifadeyle ortaya çýkan “haksýzlýk”, ne kadar büyük olursa olsun, aþký da, sevgiyi de sarsabilecek bir tehdit unsurudur. Burada söylemek istediðimiz þudur ki, eþlerin birbirine olan sevgisinin devamý ve artmasý, ancak birbirlerinin kiþilik haklarýna olan saygýyý muhafaza etmekle mümkündür. Kiþilik hakkýna özen gösterilmeyen bir ortamda sevginin zayýflamaya ve yok olmaya gideceðini söyleyebiliriz. Çünkü sevgiyi; besleyen, büyüten, ilgidir, ihtimamdýr. Bunlarýn temelinde var olan gerçek ise, tabii ki saygýdýr. Dünyanýn neresinde olursa olsun, kadýn erkeðin, erkek de kadýnýn kiþilik haklarýna özen gösterdiði sürece, aile içi iletiþimde kayda deðer problemlerin yaþanmayacaðýný söyleyebiliriz.

    Bu saygý ortamý yoksa eðer, kiþilerin dinlerini yaþamalarý, ya da hangi ölçüde olursa olsun “dindar” olmalarý bile problemi çözmez. Maalesef günümüzde, bizatihi kendisi “iyi” olan ve etrafýnda da “iyi” olarak bilinen ama ailesi içinde iletiþim problemi yaþayan nice insanlara rastlayabilmekteyiz. Ýbadetteki huzuru ve manevi güzelliði birlikte paylaþmanýn faziletini önemseyen ve cemaatle kýlýnan namazý, ayrý kýlýnan namazdan yirmi yedi kat daha üstün gören bir dinin mensuplarýnýn, huzur bulmak için ayrý odalarda, ayrý mekanlarda yaptýklarý ibadetlerle, kýldýklarý namazlarla, maneviyat iklimine sýðýnan ama hayat arkadaþýyla iletiþim problemleri yaþayan bir kiþilik sahibi olmasý ne kadar üzüntü vericidir. Ne dersiniz, acaba onlarýn bu haline en çok melekler üzülmez mi?” Aile içi iletiþim problemlerine müstesna bir eþ ve hayat arkadaþý olan Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.)’in çözüm önerilerini ele alacaðýmýz gelecek yazýmýzda buluþmak üzere, huzur ve mutluluk dolu bir aile hayatý dileklerimle…